پگاه

در امتداد شرقی یک لحظه دیدمت
در بارگاه قدسی یک خنده دیدمت

چون ابر های سرخ و سیاه دم طلوع
در خط نور گمشده در دور دیدمت

تو آخرین تولد یک خانه بوده ای
من اولین بهانه ی یک خانه دیدمت

چون جلوه ای ز نور نگاهت مرا فشرد
اندر میانه ی دلم و عقل دیدمت

دیری نداشت فرصت دیدار ما ولی
با چشم بسته نیز کماکان بديدمت

Is it?

Is it right to say? Or to claim? The right which you don't have. From whom? The one who laughs at you ...
Is it right to think? Or to act? Who's going to judge you?! Just everybody?

Is it right to ask? Or mention? ... The answer is always silence ... 

It's been always nice thinking about it. Isn't it right!? At least the only thing which is left for you is this little place inside to keep hopes. 

No wish, No desire ...