پگاه

در امتداد شرقی یک لحظه دیدمت
در بارگاه قدسی یک خنده دیدمت

چون ابر های سرخ و سیاه دم طلوع
در خط نور گمشده در دور دیدمت

تو آخرین تولد یک خانه بوده ای
من اولین بهانه ی یک خانه دیدمت

چون جلوه ای ز نور نگاهت مرا فشرد
اندر میانه ی دلم و عقل دیدمت

دیری نداشت فرصت دیدار ما ولی
با چشم بسته نیز کماکان بديدمت